Aw: Władysław IV Król na koniu jadący do obozu, przy nim wojsko Polskie, po drugiej wojsko nieprzyjacielskie składające broń i chorągwie, trzej wodzowie tegoż wojska klęczący przed królem. W otoku: DEI OPT MAX AUSPICIO INVICT VLADISLAI IV POL SUECIAE REG ARMIS VICTRIC SMOLENSCU OBSIDIONE LIBEBATU MOSCI SUBIUGATI SIGNA DUCES PROSTRATI (za pomocą Boga Najwyższego, niezwyciężonego Władysława IV Polskiego, Szwedzkiego Króla zwycięskim orężem Smoleńsk oswobodzony, Moskale pobici, chorągwie, wodzowie, poddani) 
Rw: Król w towarzystwie armii przyjmuje poselstwa tureckie i szwedzkie, nad głową króla aniołek z wieńcem i gałązką palmową, wokół napis: ET BELLO ETPACE COLENDVS TVRCAE PACEM FERENTES ET SVECI (godni szacunku zarówno w wojnie jak i pokoju Turcy i Szwedzi ofiarują pokój).

Medal zaprojektowany przez jednego z najlepszych medalierów ówczesnych czasów Sebastiana Dadlera (sygnowany S.D.) i wybity w 1636 r. dla upamiętnienia uwolnienia Smoleńska z oblężenia Moskali, zawarcia pokoju z Turcją w 1636 r. oraz podpisania rozejmu ze Szwecją w Sztumskiej Wsi w 1635 roku. 
Sebastian Dadler należy do grona największych twórców medalierskiej epoki baroku, takich jak Samuel Ammon, Jan Hoehn starszy i jego syn. Prace tej grupy artystów osiągnęły najwyższy poziom artystyczny w Europie. Detale, jakość oraz połączenie wszystkiego na srebrnych i złotych medalach z tamtego okresu są niebywałe.  
 

Oferowany medal z roku 1636 należy do najwybitniejszych dzieł polskiego medalierstwa i najbardziej efektownych medali XVII-wiecznych, był i jest pożądany i poszukiwany przez kolekcjonerów na całym świecie.  
Wspaniale zachowane detale, wiekowa ciemna patyna. Marzenie każdego kolekcjonera, walor, który stanowić będzie ozdobę każdej kolekcji - polecamy!

H-Czapski 1766 (R5); Raczyński 113; Maue 38

O oferowanym medalu Edward Raczyński pisze tak:  
"Ukończona szczęśliwie przez Władysława IV wojna z Moskalami, odsiecz Smoleńska i zniewolenie oblegających Moskali do poddania się Królowi Polskiemu, te to są chlubne pamiątki, któremi się teraz zajmować będziemy.

Tak znamienite zwycięstwo godnem jest zaiste, aby szczegóły jego rozpoznać; posłuchajmy, co o tem Moskale sami mówią. (a) 
"Sehin, który tak dzielnie był bronił Smoleńska w roku 1611" mówi Levesque, autor historyiRossyjskiej "odebrał polecenie zdobycia tej twierdzy na Polakach, i mianowany został wodzem znacznego wojska, tak narodowego jak cudzoziemskiego. Dziejopisowie Ruscy pierwszy raz w tej wyprawie wspominają o jeździe niemieckiej na żołdzie Cara, tudzież o pułkach regularnych, którym oficerowie niemieccy dowodzili. Wojsko Sehina liczyło, jak mówią, więcej niż 100 000 ludzi, zkąd wnosić można, jak bardzo Car zdobycia Smoleńska pragnął." 
"Odniesione niektóre zwycięstwa i zdobyte pomniejsze miasta, dobrą Moskalom w ich wyprawie dawały otuchę; często przecież los wojny niszczy najprzezorniejsze nadzieje. Sehin dwa lata blisko strawił pod Smoleńskiem „bez żadnej istotnej korzyści, na koniec zwątpiwszy o swej sprawie, oddał w ręce Polaków okopy, kassę woskową, broń i wszelkie zapasy." 
"Za świadectwem OlearyuszaSehin nie był zdrajcą, lecz wiele błędów popełnił; wojsko jego 100 000 ludzi wynoszące, liczyło 6 000 Niemców i kilka pułków rossyjskich dobrze ćwiczonych pod sprawą oficerów Francuzów, Niemców i Szkotów. Miał prócz tego Sehin 300 armat, miasto zaś Smoleńsk obwiedzione było jednym tylko murem bez rowu. Niemcy już byli wyłom w murach zrobili i szturmem twierdzę zdobydź chcieli, ale im tego nie dozwolił Sehin, mówiąc: że Car nie dla tego tak znaczne wojsko w pole był wyprowadził, aby garstka Niemców Smoleńsk zdobydź miała. Niemcy przecież uwzięli się na to, aby wyłom w murach osadzić, gdy Sehin armaty przeciwko nim wymierzyć rozkazał." 
"To gdy się działo, Król Polski oddział wojska wyprawił i Sehinowi przeciął drogi, któremi żywność mu dowożono. Sehin, który mógł był wypędzić Polaków z ich stanowisk, tyle im czasu zostawił, że się w nich okopali, w skutku czego obóz Moskiewski ściślej od Polaków obsadzony został, niżeli Smoleńsk od Moskali." 
"Wkrótce potem wojsko Sehina pozbawione wszelkich potrzeb do życia, przymuszone zostało kapitulować i przyjąć warunki, jakie nieprzyjaciel (to jest Władysław IV) przepisał." 
Dosyć nam na tem zeznaniu kronikarzy Rossyjskich. Ziomków zaś naszych, ciekawych poznać szczegóły ważnych tych zdarzeń, odeślemy do autorów Polskich, którzy historyę Władysława IV pisali."