Aw.: Popiersie króla w prawo, w koronie i zbroi okrytej płaszczem. W otoku: D G AVGVSTVS III REX POLONIARUM
Rw.: Pod koroną tarcza polsko-saska otoczona gałązkami palmowymi. Pod tarczą nominał 10 TH, po bokach inicjały E-C. W otoku: SAC ROM IMP ARCHIM ET ELECT 1756

Za panowania Augusta III Sasa (1734-1763) mennice koronne na terenach Rzeczypospolitej nie działały. Król bez zgody sejmu i senatu rozpoczął bicie monet koronnych w mennicach saskich. Początkowo były to monety miedziane, a po roku 1752 także złote i srebrne. August III wprowadził do obiegu duże złote monety, na wzór pruskich friedrichsdorów, odbiegające wagą i próbą od monet opartych na dukacie. Stąd nominał ich w talarach, a nie dukatach. Podwójny augustdor stanowił równowartość 10 talarów. Wybijano także augustdory (5 talarów) i półaugustdory (2 1/2 talara). Emisja ta przeznaczona była dla Królestwa Polskiego zalewanego monetą pruską.

Augustdory są monetami rzadkimi i poszukiwanymi przez kolekcjonerów, a 10 talarów (augustdor podwójny) to największa moneta tego władcy. Wybijano je w latach 1753-1756. Moneta z datą 1756 r. ma dwie odmiany stempla: z małymi i dużymi inicjałami mincerskimi. W literaturze fachowej nigdy dokładnie nie zostały opisane odmiany 10 talarów w złocie.

Nasza odmiana charakteryzuje się uboższą interpunkcją, D · G · na awersie i większymi inicjałami E-C na rewersie.

Egzemplarz z naturalnymi śladami obiegu.

H-Czapski 2912 (R2); Kaleniecki str. 508-509; Tyszkiewicz 35; Friedberg 2857; Kopicki 2156 (R2); Kahnt 666 var.