Aw.: Popiersie Ludwiki Karoliny. W otoku: LUDOVICA CAROLINA RADZIVILIA D G BIRS DUB SLUC & KOP: DUX, (Ludwika Karolina Radziwiłłówna z Bożej łaski księżna na Birżach, Dubinkach, Słucku i Kopylu. U dołu: ÆT 8 AN 1675 D 27 FEB (W ósmym roku wieku swego 1675 dnia 27 Lutego).
Rw.: Alegoryczna scena opuszczonego w gnieździe ptaka, w tle panorama zamku Radziwiłłów w Birżach. W odcięciu napis: PATER ME9 ET MATER MEA DERELIQVER ME DOM A ASSUMPSIT ME. PS XXVII V X (Ojciec mój i matka moja opuścili mię; ale Pan przyjął mię). Psalm 27.10.

Ludwika Karolina, zgodnie z zapisem testamentowym ojca Bogusława Radziwiłła, była po jego śmierci jedyną spadkobierczynią dóbr w Wielkim Księstwie Litewskim i w Koronie, w których skład wchodziło ponad tysiąc wsi oraz kilka miast. Na wyraźne życzenie ojca była wychowywana w wyznaniu kalwińskim.
W wieku kilku lat straciła oboje rodziców i została oddana na wychowanie Radziwiłłów z linii na Nieświeżu i Ołyce. Gdy ukończyła 8 lat, zgodnie z wolą zmarłego ojca została wysłana na dwór elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma Hohenzollerna. Medal wybito najpewniej dla uczczenia jej przybycia na dwór królewiecki. Został on zamówiony u gdańskiego medaliera Jana Höhna młodszego, pełniącego w tym czasie funkcję
nadwornego medaliera elektora pruskiego. Medal ten wybito w złocie i srebrze. Złote egzemplarze otrzymali w darze, m.in. jej prawni opiekunowie z rodu Radziwiłłów. Srebrnymi obdarowano gości przybyłych na jej powitanie na dworze pruskim, który odtąd stał się jej domem.
7 stycznia 1681 roku poślubiła Ludwika Leopolda Hohenzollerna, syna elektora brandenburskiego Fryderyka
Wilhelma Hohenzollerna. Po jego śmierci została zaręczona z królewiczem Jakubem Ludwikiem Sobieskim. Sprawa ślubu księżny rozpatrywana była podczas obrad sejmowych. Jednak 10 sierpnia 1687 roku, księżna potajemnie poślubiła księcia Karola III Wittelsbacha elektora Pfalz –Neumburg. Ślub wywołał skandal, a sprawa była rozpatrywana na posiedzeniach polskiego sejmu. Obradowano nad odebraniem jej praw do spadku po Bogusławie. Ostatecznie księżna zamieszkała w dobrach męża, a całość dóbr litewskich przeszła pod administrację Radziwiłłów z Nieświeża.

Medal w złocie był w kolekcji berlińskiej Jerzego Radziwiłła. Kolejny w XIX wieku trafił do Emeryka Hutten Czapskiego. Trzeci złoty egzemplarz znajduje się w zbiorach Ermitażu. Czwarty był przed wojną dwukrotnie wystawiony na aukcji O. Helbinga w 1907 i 1911 roku. Egzemplarz z aukcji Chrities, 23.071965 lot. 95 (kupiony za 140 Funtów)

Ekstremalnie rzadki, duży złoty medal. Pierwszy raz w handlu od ponad 50 lat. Niewielkie uszkodzenia w tle, ale wyśmienita prezencja. Lustro mennicze na cały powierzchni, przepięknie zachowany relief.

Bentkowski 273; Raczyński 247; Ruzas (Medaliai Radvilu) 31; Stahr (2008) 376; H-Czapski 6117