Aw.: Półpostać króla w prawo, w koronie i pełniej zbroi, z berłem na ramieniu i jabłkiem królewskim w dłoni. Na piersi Order Złotego Runa. W otoku: IOANNES CASIMIR DG REX POLON MAG DVX LIT RVS PRVS M S L
Rw.: Pod koroną czteropolowa tarcza herbowa z małą tarczą z herbem Snop – Wazów w środku Całość opasana Orderem Złotego Runa. W łańcuchu mały herb Sas w tarczy, po bokach data 16-49, nad datą inicjały mennicze G-P W otoku: SA SE CZ NEC NO SVE GO VA H REX

W 1649 roku, pierwszym roku panowania króla Jana Kazimierza, obowiązywała wciąż ordynacja mennicza ustanowiona jeszcze przez Zygmunta III w 1627 roku zabraniająca bicia drobnej monety srebrnej. Wybijano jedynie pełnowartościowe grube monety: talary i dukaty. Wymuszona trudną sytuacją gospodarczą i ciągłymi wojnami, już w 1650 roku została wprowadzona nowa ordynacja, ponownie wprowadzająca możliwość bicia drobnej wartościowej monety. Ta decyzja zaowocowała natychmiastowymi skutkami. Niemalże całkowicie zaniechano bicia talarów, a kraj został zalany drobną, o zaniżonej próbie srebra, monetą. Natychmiast też zostały wyprowadzone z obiegu pełnowartościowe talary. Ich dalszy los został tym samym przesądzony. Do naszych czasów przetrwały jedynie nieliczne egzemplarze. Polska zaczęła staczać się w otchłań chaosu gospodarczego i monetarnego, który trwał następne sto lat i zakończył się upadkiem Rzeczpospolitej. Talary Jana Kazimierza są dzisiaj wyjątkowo rzadkimi monetami. Technika bicia była na tyle niedoskonała, że rewersy ulegały bardzo szybkiemu zniszczeniu, stąd awers łączono nieraz z kilkoma kolejnymi rewersami. Z powodu dużej liczby stempli trudno określić faktyczną rzadkość konkretnej odmiany. Znakomita proweniencja, moneta z kolekcji Potockich. Bardzo rzadka, do najlepszych kolekcji.

Kopicki 1811; Parchimowicz 1645; Talary Jana Kazimierza 13 (R6-R7); Tyszkiewicz 75