Aw.: Popiersie w koronie i zbroi. Na zbroi wyłożony szeroki koronkowy kołnierz. Na piersi Order Złotego Runa. W otoku: VL IIII D G REX POL ET SVE
Rw.: Pod koroną czteropolowa tarcza herbowa z małą tarczą z herbem Snopek – Wazów w środku. Całość opasana Orderem Złotego Runa. U dołu mała tarcza z herbem Sas (Jan Daniłłowicz, podskarbi wielki koronny). Po bokach korony data 16-47. Przy tarczy herbowej inicjały G-P (Gerhard Pyrami) dzierżawca mennicy w Krakowie w latach 1647-1650). W otoku: MON NO AVR – REG POLON

Za panowania Władysława IV dukaty koronne rozpoczęto wybijać stosunkowo późno, bo dopiero w 1639 roku. Wybijano je nieregularnie, do 1642 roku, w mennicy w Bydgoszczy. W 1644 bicie dukatów rozpoczęła mennica w Krakowie, pod zarządem Klaudiusza de Canotti. Po raz ostatni wybito je w 1647 roku, kiedy mennicę objął Gerhard Pyrami. Dla tej emisji wykorzystano awers z 1644 roku, do którego dorobiono nowy stempel rewersu. Dukat z datą 1647 to niezwykle rzadka moneta. Był notowany jedynie w wielkich arystokratycznych kolekcjach: Radziwiłłów, Potockich i Sobańskiego. Przed wojną posiadał go Zygmunt Chełmiński i Marian Frankiewicz. Tyszkiewicz wycenił go na 600 marek w złocie i opatrzył znakiem zapytania, co znaczyło, że nie napotkał żadnego egzemplarza na ówczesnym rynku numizmatycznym. Rocznik ten był dotąd notowany tylko na naszej Aukcji 10. Aktualnie znajduje się w czterech kolekcjach muzealnych: Krakowa, Wiednia, Kopenhagi i Ermitażu. Jest to obecnie trzeci znany egzemplarz w zbiorach prywatnych (nieznany jest los zaginionego w 1946 roku egzemplarza ze zbioru Andrzeja Potockiego).

Lekko gięty egzemplarz.

Kopicki 1535; Friedberg 86; Kaleniecki nie notuje; Chełmiński 575; Frankiewicz 456; Tyszkiewicz 500; Kostrybski nie notuje (R8)