Aw.: Półpostać króla w koronie i zbroi, z berłem opartym o ramię i jabłkiem królewskim w drugiej dłoni, przy boku rapier.
Na zbroi łańcuch Orderu Złotego Runa.
W otoku: IOANNES CASIMIR DG REX POLON MAG DVX LIT RVS PRVS M S L
Rw.: Pod koroną czteropolowa tarcza z małą tarczą z herbem Snop Wazów w środku,
opasana łańcuchem Orderu Złotego Runa, u dołu mały herb Sas w tarczy,
po bokach data 16-49, inicjały G-P (Gerhard Pyrami).
W otoku: SA SE CZ NEC NO – SVE GO VA H REX

W 1649 roku, pierwszym roku panowania króla Jana Kazimierza, obowiązywała wciąż ordynacja mennicza ustanowiona jeszcze przez Zygmunta III w 1627 roku zabraniająca bicia drobnej monety srebrnej. Wybijano jedynie pełnowartościowe grube monety: talary i dukaty. Wymuszona trudną sytuacją gospodarczą i ciągłymi wojnami, już w 1650 roku została wprowadzona nowa ordynacja, ponownie wprowadzająca możliwość bicia drobnej podwartościowej monety. Ta decyzja zaowocowała natychmiastowymi skutkami. Niemalże całkowicie zaniechano bicia talarów, a kraj został zalany drobną, o zaniżonej próbie srebra, monetą. Natychmiast też zostały wyprowadzone z obiegu pełnowartościowe talary. Ich dalszy los został tym samym przesądzony. Do naszych czasów przetrwały jedynie nieliczne egzemplarze. Polska zaczęła staczać się w otchłań chaosu gospodarczego i monetarnego, który trwał następne sto lat i zakończył się upadkiem Rzeczpospolitej. Talary Jana Kazimierza są dzisiaj wyjątkowo rzadkimi monetami.

Połysk menniczy z piękną starą patyną. Podwójnie uderzony egzemplarz. Bardzo rzadki talar polski.

Kopicki. 1807; Davenport. 4334; Dutkowski, (Talary...).10 (ten sam egzemplarz na ilustracji);
H-Cz. 9744; Tyszkiewicz 100; Parchimowicz. 1644