Aw.: Odkryta głowa władcy w profilu w lewo.
W otoku: B OLxE Z L VS
Rw.: Władca na koniu w lewo, z długą, trójkątną tarczą i włócznią z proporcem o trzech strefach;
za głową władcy leżące S, pod koniem s o. Krawędzie nieco podniesione, stemple nieco przesunięte.

Po kilkudziesięcioletniej przerwie Bolesław Szczodry wznowił ok. 1070 r. książęce mennictwo w Polsce.
W przeciwieństwie do monet pradziada, jego denary są dość liczne, małe i bite z kruszcu bardzo nierównego w jakości. Z monet saskich przejęto technikę bicia z podniesionymi brzegami. Stosunkowo długi czas bicia skutkuje spadkiem ciężaru i stopniowym upraszczaniem napisu, co jest świetnie widoczne na prezentowanych dwóch egzemplarzach. Obfitość emisji znajduje odzwierciedlenie w znakach menniczych, które po raz pierwszy w Polsce, od razu w znacznej rozmaitości, pojawiają się na tych monetach. Ich rolą była najprawdopodobniej kontrola jakości produkcji. Na uwagę zasługuje także dwukrotnie zamieszczony motyw władcy — nawet głowa władcy na awersie i rewersie jest bardzo podobna. Na awersie towarzyszy jej imię, na rewersie zaś wprawiona jest w przedstawienie konne. To stosunkowo nowy wówczas sposób przedstawiania księcia jako wojownika, zaczerpnięty prawdopodobnie — jak sądził Ryszard Kiersnowski — z monet Dolnej Lotaryngii.

Suchodolski. 1; Stronczyński. 33i; Kopicki. 25e. Litery s o pod koniem dotąd nieznane. (BRP)