Stanisław Mokronoski (Mokronowski) był szambelanem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, posłem na sejm czteroletni i generałem wojsk polskich. Walczył w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 roku, a także w Insurekcji Kościuszkowskiej w 1794 roku. Służbę wojskową zaczynał w 1780 roku jako chorąży Gwardii Konnej Koronnej, potem wstąpił jako kapitan do armii francuskiej, służył w pułku Royal Allmand. Powraca do Polski w 1788 roku i zostaje wicebrygadierem Kawalerii Narodowej. W Insurekcji Kościuszkowskiej pełnił funkcję komendanta Warszawy i naczelnika Siły Zbrojnej Księstwa Mazowieckiego. Odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami, po której został awansowany na generała. Pod koniec Insurekcji był naczelnym dowódcą wojsk litewskich. Podczas obrony Warszawy dowodzi własną dywizją wraz z księciem Józefem Poniatowskim. Poniósł klęskę w bitwie pod Kobyłką, ulegając armii rosyjskiej dowodzonej przez A. Suworowa. Był czwartym wojskowym po księciu Józefie Poniatowskim, Tadeuszu Kościuszce i Józefie Wielhorskim odznaczonym Orderem Virtuti Militari (1792), wcześniej w 1791 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława. Był osobistym przyjacielem księcia Józefa Poniatowskiego. Po śmierci księcia w Bitwie pod Lipskiem w 1813 roku zaangażował się w sprowadzenie do kraju zwłok księcia Józefa Poniatowskiego. Tak pisze o tym w swoim sekretnym dzienniku książę Adam Czartoryski: "(… ) Natychmiast po stwierdzeniu zgonu Księcia, generał Stanisław Mokronowski, przyjaciel i towarzysz broni zmarłego, zwrócił się do jego siostry i głównej spadkobierczyni, Teresy Tyszkiewiczowej z propozycją wszczęcia starań o przewiezienie zwłok do Krakowa i złożenie ich w miejscu, które stryj jego, Stanisław August, w katedrze dla siebie przeznaczył (...)." Stanisław Mokronowski powraca do Królestwa Polskiego około 1820 roku i angażuje się w się w budowę Pomnika księcia Józefa Poniatowskiego. Medal został wybity przez K. E. Baerendta po jego śmierci. Znane są egzemplarze odbite w srebrze i brązie. Jest to jedyny medal z tego czasu, który nie zawiera żadnych wiernopoddańczych odniesień do cara Aleksandra jako wskrzesiciela Królestwa Polskiego. Stanisław Mokronowski do końca swoich dni był przeciwnikiem Rosji i nigdy nie podjął współpracy z carem Aleksandrem. Odmówił też przyjęcia zaszczytów i urzędów w Królestwie Polskim.
Czekoladowa patyna, drobne ryski. 
Pięknie zachowany i rzadki.