Henryk Rapacewicz został powołany do 4 zapasowego pułku piechoty 12 grudnia 1944r. Po przeszkoleniu został skierowany na front do 2 pułku piechoty. Brał udział w walkach na szlaku bojowym: Warszawa, Wał Pomorski, Odra. 18 marca 1945 kontuzjowany pod Wolinem.

Po wyleczeniu był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2, którą ukończył 30 września 1945 jako chorąży. Następnie  pełnił funkje dowódcy plutonu strzeleckiego w 55 pułku piechoty w Braniewie. W marcu 1947 został skierowany na kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty, który ukończył w listopadzie 1948 w stopniu kapitana i pozostał w Wyższej Szkole Piechoty. Pełnił tam kolejno funkcje: kierownika wyszkolenia fizycznego, następnie asystenta wykładowcy i wykładowcy wyszkolenia strzeleckiego.

W listopadzie 1950 skierowany na studia do Akademii Wojsk Pancernych w ZSRR, które ukończył 30 stycznia 1955. Po powrocie do Polski został szefem sztabu 2 Sudeckiego pułku czołgów w Opolu. W latach 1955–1967 pełnił odpowiedzialne funkcje w Pomorskim Okręgu Wojskowym i Śląskim Okręgu Wojskowym, kolejno jako szef wydziału operacyjnego 19 Dywizji Pancernej w Gubinie oraz szef sztabu 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku.

W latach 1965–1967 dowodził 5 Saską Dywizją Pancerną w Gubinie. W 1968 awansował na stopień generała brygady. Od 2 lipca 1968 szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON. W latach 1973–1975 był szefem Inspekcji Sił Zbrojnych. W 1974 awansowany na stopień generała dywizji. Od 15 listopada 1975 do 17 października 1984 był dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego. 10 października 1977 roku w czasie powrotu samochodem do Wrocławia ze Słońska uległ wraz ze swoim zastępcą generałem brygady Marianem Zielińskim poważnemu wypadkowi. Generał Zieliński zginął na miejscu. Z tego powodu w okresie od 13 października 1977 do 26 lutego 1978 obowiązki dowódcy ŚOW pełnił generał dywizji Zbigniew Ohanowicz. W latach 1981–1983 członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Od 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej, od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, delegat na VII i VIII Zjazd PZPR. Od 1979 roku członek Rady Naczelnej ZBoWiD.

W lipcu 1985 przeszedł w stan spoczynku.

W skład zestawu wchodzą:

- dyplom nadania Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz    pism gratulacyjnych i dyplomów pamiątkowych z lat 70-tych i 80-tych.