Podstawową monetą pierwszej połowy XIV wieku, obiegającą na ziemiach polskich, były bite w olbrzymich ilościach i chętnie przyjmowane w Polsce grosze praskie królów czeskich. Król Kazimierz Wielki widział potrzebę emisji „grubszej” srebrnej monety i przejęcia kontroli nad obiegiem pieniądza w królestwie. Emisja groszy krakowskich, na wzór groszy praskich, miała na celu zmniejszenie dominacji pieniądza obcego i przejęcie całkowitej kontroli nad finansami państwa. Grosze krakowskie niezbyt długo kursowały w obiegu. Ich wyjątkowa jakość i wysoka zawartość srebra powodowała wzmożony wywóz z kraju. Król postanowił temu zaradzić i wycofał grosze z obiegu. Wybijał z nich niepełnowartościowe kwartniki. W ten sposób prawdopodobnie znakomita większość groszy krakowskich kilka lat po wybiciu trafiła do tygla. Możliwe jednak, że grosz krakowski zdążył zainspirować wielkiego mistrza krzyżackiego, Winrycha von Kniprode, do wprowadzenia w Prusach dużych monet, które później otrzymały nazwę półskojców. Ryszard Kiersnowski w 1973 roku doliczył się 37 istniejących groszy, z czego tylko 11 w zbiorach prywatnych. Od tamtej pory na rynku pojawiły się nowe egzemplarze, ale z pewnością nie było ich zbyt wiele.

Pęknięcia w okolicach obrzeża, ale moneta w pełni czytelna.

Duża rzadkość i przedmiot pożądania kolekcjonerów monet Polski królewskiej z okresu średniowiecza.