Unikatowy egzemplarz, brak notowań w literaturze. Do wybicia monety niklowej użyto stempla, jak do monety srebrnej. W monetach niklowych nominał styka się z tłem, co w przypadku naszego egzemplarza nie ma miejsca. Drugą jakże intratną cechą odróżniającą nasz egzemplarz jest w przypadku monet niklowych brak monogramu na kołnierzu z lewej strony (sprzedawana moneta taki monogram posiada). Obie wymienione różnice są charakterystyczne tylko dla monet bitych w srebrze - prezentowany egzemplarz (mimo, że wykonany jest w niklu) posiada wszystkie wyżej wymienione cechy monety srebrnej.

Na aukcji wystawiamy prawie pełną kolekcję próbnych monet niklowych - zapraszamy do przejrzenia pełnej oferty.
Należy pamiętać, iż monety niklowe po wybiciu nie były przechowywane w kapslach stąd też mogą posiadać delikatną patynę, mikroryski oraz ślady linii papilarnych.

Niklowe monety próbne
W początku lat 60-tych XX wieku , Komisja Numizmatyczna Zarządu Głównego ówczesnego Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, wystąpiła do Prezesa Narodowego Banku Polskiego w Warszawie z inicjatywą stałej emisji niklowych monet próbnych. Miały one dokumentować prace projektowe nad bieżącymi, wprowadzanymi sukcesywnie monetami obiegowymi, okolicznościowymi i pamiątkowymi. Wiele z tych projektów, nie tyle kontrowersyjnych co zawierających nowatorskie rozwiązania plastyczne, nie uzyskiwało akceptacji dość zachowawczej Komisji Bankowej zatwierdzającej ich projekty do realizacji. Aby ocalić dla numizmatyki te niezrealizowane projekty monet, autorstwa wybitnych polskich rzeźbiarzy, oraz pokazać wieloetapową drogę twórczego dochodzenia do finalnego efektu, jakim jest moneta obiegowa, postanowiono wybijać po 500 sztuk każdej monety. Były to zarówno wykonane w niklu próby monet skierowanych do emisji, jak i ich nie zatwierdzone projekty. Połowa nakładu pozostała w Banku, resztę rozdzielono między kolekcjonerów. Stałe przydziały tych monet mogli otrzymywać tylko najaktywniejsi członkowie Towarzystwa, na podstawie specjalnego regulaminu przyznawania tych monet. Na wniosek macierzystego Oddziału, dożywotniego przydziału wszystkich kolejnych „kompletów”, dokonywała Komisja Numizmatyczna ZG PTA., kierując się zasadą tworzenia tzw. „społecznego muzeum”. Monety miały być udostępniane na wystawach i pokazach, a więc otrzymujący je musiał być już właścicielem udokumentowanego zbioru numizmatycznego. Sankcją za pozbycie się monet bez wiedzy Komisji było automatyczne pozbawienie dalszego przydziału. Z chwilą śmierci właściciela komplety tych monet ulegały często rozproszeniu, stąd po półwiecznej ich egzystencji w numizmatyce polskiej, nie tak często spotykamy pełny zbiór. Założenia edycyjne tych monet jako niezrealizowanych projektów w innym metalu niż bieżąca emisja, wyłącznie dla celów kolekcjonerskich, były ewenementem w ówczesnych czasach i światłą zasługą polskich numizmatyków dla ochrony naszego dziedzictwa kulturowego, jakie niesie z sobą historia polskiej monety.