Aw.: Półpostać władcy w zbroi i futrzanym kapeluszu w prawo, trzymającego berło. W otoku: GEOR RAKO - DG PRI T
Rw.: Ukoronowany i zdobiony herb Transylwanii z herbem rodzinnym Rakoczi jako środkową tarczą, po bokach tarczy oznaczenia mennicy - litery N B W otoku: PAR REG HVN DOM ET SIC COM 1654

Jerzy II Rakoczy od 1648 roku książę Siedmiogrodu, lennik Turcji w Mołdawii i Wołoszczyźnie. W 1653 roku zawarł sojusz z Rzecząpospolitą, niestety nie wykazał się inicjatywą i nie przyszedł z pomocą w podczas Potopu Szwedzkiego. W 1656 roku sojusz zaproponowali mu Szwedzi w zamian za Ruś Czerwoną oraz tytuł wielkiego księcia Halicza. 7 września 1656 roku Rakoczy zawarł traktat z powstańcami Bohdana Chmielnickiego i nadal kolaborował ze Szwedami. Spowodowało to wzrost pozycji Rakoczego, co z kolei zmobilizowało Habsburgów do wsparcia polskiego króla Jana Kazimierza. Istniały obawy, że Rakoczy będący lennikiem Turcji może dążyć do zjednoczenia Węgier. 6 grudnia 1656 roku Rakoczy podpisał ze Szwedami w Radnot na Węgrzech traktat, na mocy którego miał się dokonać rozbiór Rzeczypospolitej, a sam Rakoczy miał zająć rozległe tereny kraju wraz z dochodowymi złożami soli. W końcu stycznia 1657 przez Karpaty ruszyła do Polski w kierunku na Lwów armia siedmiogrodzka składająca się z 25 tysięcy wojska, do której w Medyce dołączyło ok. 8-10 tysięcy Kozaków. Armia Rakocziego połączyła się 12 kwietnia z wojskami szwedzkimi pod dowództwem króla szwedzkiego Karola X Gustawa. Po przystąpieniem Danii do wojny po stronie Polski Rokoczy znalazł się w ciężkiej sytuacji. Zdawał sobie sprawę, że wojska jego są mocno osłabione. Zaskoczony dynamicznym obrotem sytuacji wraz z wojskami Kozackimi rozpoczął odwrót. Król Polski Jan Kazimierz zaczął go ścigać dziesięciotysięcznym korpusem polskiej jazdy Stefana Czarnieckiego. Jerzy Lubomirski, nie mogąc się doczekać najazdu na Siedmiogród sprzymierzonych Tatarów, w odwecie za najazd Rakoczego najechał na Siedmiogród, doszczętnie go łupiąc. Po tym wszystkim Rakoczy zobowiązał się wyprowadzić swoje oddziały z okupowanych miast Krakowa i Brześcia Litewskiego oraz zapłacić Rzeczypospolitej reparacje wojenne w wysokości 1,2 mln. Poza tą kwotą zobowiązał się wypłacić 1 mln złotych żołnierzom armii polskiej i 2 mln dowódcom. Polacy pozwolili mu odejść do Siedmiogrodu. Rakoczy musiał zapłacić Rzeczypospolitej kontrybucję w wysokości 3 mln złotych, stracił wszystkie łupy wojenne, a niedobitki jego armii znalazły się w tatarskiej niewoli. Wkrótce na Siedmiogród uderzyły wojska tureckie, pozbawiając Rakoczego wpływów w Mołdawii. Rakoczy życie swe poświęcił na ciągłych walkach o tron Siedmiogrodzki i zmarł ciężko ranny w 1660 roku w bitwie pod Floreşti.

Ślad gięcia, moneta w pełni czytelna. Ogromna rzadkość nawet w tym stanie zachowania.

Friedberg 394 (Węgry)