Aw.: Półpostać króla w prawo, w koronie i zbroi, z mieczem opartym o ramię i jabłkiem królewskim w dłoni. Na piersi Order Złotego Runa. Punca z herbem Pilawa (Potoccy) za głową króla.
W otoku: SIGIS III D G REX POLO M D LIT RVSS PRVS MA
Rw.: Pod koroną dziewięciopolowa tarcza herbowa opasana Orderem Złotego Runa. Po bokach data 16-27. Poniżej herb Półkozic, podskarbiego wielkiego koronnego.
W otoku: SAM LIV NEC NO SVE – GOT VAD Q HRI REX

Dwutalary to monety wyjątkowo rzadkie w numizmatyce polskiej. Wielokrotności talarów, wybijane w okresie panowania Wazów, są dzisiaj bardzo rzadko spotykane. Zazwyczaj miały charakter pamiątkowy, nazywane były talarami medalowymi. Jedynie nieliczne z nich były monetami przeznaczonymi do obiegu. Zazwyczaj były to piedforty odbite stemplem talara. Kilka z nich, jak wielokrotności talarów gdańskich z roku 1650, wybito szerszym niż talar stemplem. Ta ostatnia moneta sporadycznie spotykana jest na aukcjach. Wszystkie pozostałe możemy podziwiać wyłącznie w muzeach, a na rynku numizmatycznym są niedostępne. Dwutalar, z 1627 roku Zygmunta III, piedfort wybity stemplami talara bydgoskiego, tylko jeden raz był opisywany w literaturze. E. Hutten-Czapski w niewydanej drukiem publikacji, której rękopis znajduje się Muzeum Narodowym w Krakowie pod tytułem "Catalogue de la Collection Imperiale de Ermitage de monnaies et medailles polonaises" (patrz artykuł w czytelni Antykwariatu Numizmatycznego M. Niemczyka) pod nr 1258 opisuje dwutalar o wadze 57,9 g i średnicy 42,5 mm z dopiskiem, że jest to piedfort odbity stemplem talara koronnego z roku 1627. Drugim dwutalarem jest piedfort, prezentowany na naszej aukcji o wadze 58,06 g i średnicy 44 mm. Ta piękna moneta pochodzi z kolekcji Potockich o czym świadczy punca Pilawa odbita na awersie. Pozostaje tylko pytanie czy dwa egzemplarze zostały odbite tymi samymi stemplami? Waga obydwu jest podobna. Średnica jest wprawdzie różna, ale krążki nie zawsze były idealnymi okręgami, a Hutten-Czapski 150 lat temu miał mniej dokładne narzędzia niż my dzisiaj. Sprawę do końca można by wyjaśnić, gdybyśmy mieli dostęp do egzemplarza z Ermitażu. Dzisiaj porównanie jest niemożliwe i pewnie nieprędko będziemy mieli dostęp do zasobów największego rosyjskiego zbioru numizmatów. Podsumowując, należy przypuszczać, że jest to albo unikat, albo jeden z dwóch znanych egzemplarzy dwutalarowego piedforta z roku 1627.

Moneta do najlepszych kolekcji. Jedyna szansa, aby uzupełnić zbiór o taki rarytas.

Moneta idealna. Pięknie zachowany egzemplarz. Stara, równa patyna. Wspaniale zachowane detale.

Literatura nie notuje; H-Czapski opisuje go w niewydanej publikacji "Catalogue de la Collection Imperiale de Ermitage (...) pod numerem 1258

Literatura: Literatura nie notuje; H-Czapski opisuje go w niewydanej publikacji "Catalogue de la Collection Imperiale de Ermitage (...) pod numerem 1258